Bir çocuğun lunaparka giderkenki mutluluğunu yaşıyordum önceleri doktor muayenesine giderken. Ultrasonda oğluşumu görebilmek hareketlerini, gelişimini izleyebilmek için sabırsızlanıyordum. Hatta eve ikinci el bir ultrason aleti alıp, mümkünse her dakka izleyebilme fikrinde bile ciddiydim aslında; her ne kadar herkes şaka yaptığımı düşünüp beni ciddiye almasada! Şimdilerde artık ultrason aleti ve doktor konusunda da o ilk zamanlardaki heyecanım kalmadı desem yeridir. Çünkü oğluşum artık çok yaramaz. :D Bana sürekli kendini hissettiren tekmeleri ve hıçkırıklarıyla hey anne ben burdayım der gibi. Aslında çok güzel ve özel duygular bunlar :) Bir o kadar da zor, Öyle ki geceleri uyuyamaz, sabahları yatamaz oldum! Uyumak artık benim için bir eziyet haline gelmeye başladı. Gecenin bir yarısı tutulmuş ve uyuşmuş vaziyette uyanma ve onu izleyen kramplar eşliğinde sağdan sola dönme çabalarıyla sabahı zor ediyorum. Aklıma hep ters dönmüş düzelmek için bacaklarını sallayan böcekler geliyor. Öyle bi böcek gördüğümde hemen bi kağıt ya da peçete bişey bulup yardım ederdim düzelmeleri için ben de öyle olduğum zamanlarda iyiki de yardım etmişim bundan sonra da yardım edicem diyorum hep. Gerçi düzelttikten sonra genelde camdan aşağa atıyorum haşereleri ama olsun! Ayrıca kargalar bile daha uyanmamışken erkenden uyanma, sabahın köründe yapacak bi iş bulamayıp, kimseleri uyandırmamak adına yatağın içinde öylece boş boş saçma sapan şeyleri düşünerek kuruntular yapmakla geçiyor!
Ama son zamanlarda yapmaktan büyük keyif aldığım, kendimi tutmakta çok zorlandığım hatta tutamadığım başka bir şey var ki o da; Yemek Yemek! Son ikidir doktor kontrollerinde gündem genellikle benim aldığım aşırı kilolar olmaya başladı. En son gidişimde üç haftada beş kilo aldığım ortaya çıktı ki bu da gündem oluşturmaya yetecek kadar büyük bir neden oldu tabi ki! Bunun üzerine Doktorum beni direk diyetisyene yönlendirdi. Diyetisyenlerin de ne kadar bilmiş ve gıcık olduklarını öğrenmiş oldum bu sayede. Ya da bana öylesi rast geldi. Aslında benim böyle hissetmem normal olmalı düşünsenize zaten o gün şeker yüklemesi için hastanedeyim ve son haftalarda almış olduğum inanılmaz hızlı kilolar nedeniyle kendimi yeterince pişman hissederek çaldım diyetisyenin kapısını. Karşımda kara kuru, zayıf, çelimsiz bir hatun. Gel bakalım tombalak der gibi baktı zaten ben de son derece mağrur ve çekinerek girdim odaya zaten suçluyum beni doktorum size yönlendirdi diyebildim sadece! Hımm buydun bakalım boy ve kilo analizleri şöyle tartıya çıkııın dedi.Bi dakka çizmelerimi ve montumu çıkarmalıyım Hay Allah Keşke daha hafif şeyler giyseydim Neyse bu seferlik böyle olsun! Boy-1:64, Kilo; 70 hmm Gebelik öncesi kilonuz? Imm 55. Kaç aylık hamilesiniz? 6 Aslında bugün tam 25 haftalık. Aaaa ama çok kilo almışsınız. Ya tamam şişkoyum biraz kabul ediyorum da bu kadar tepkiye ne gerek var ki kardeşim! Bir kara liste tutuşturdu hemen elime ve listede yememem gerekenler. Zaten onları yemeyince yiyecek pek bişey de kalmıyor. O listeyi uygulamam imkansız!! Ollldu ben sizi tutmayayım şeklinde ayrıldım odadan. Ama hanfendi ısrarla arkamdan bundan sonra ayda sadece 1 kilo almalısın fazlası yokk diye bağırıyordu en son hatırladığım...
Sonra düşündüm de hep hayatım boyunca açlık sınırında yaşıyormuşum görünümünde, Yemek yeme konusunda son derece mız mız, seçici, iştahsız biriyken şimdilerde aklımdan geçen menülere yemek istediklerime ve yiyemeyince ki mutsuzluğum ve üzüntüme ben bile akıl sır erdiremez oldum. Böyle olacağımı tahmin etmek bi yana rüyamda bile görsem hayatta inanmazdım. Önceleri yemek yemem lazım hadi bi gayret bari şu tabağımı bitireyim diye kendimi zorlarken, şimdi yemek yeme göksuuun, tatlı yok göksuuun hııı cıss YEME diyenlere acayip kıl oluyorum. Aklım ve mantığım bunu bir türlü kabullenmiyor. Bi de aksi gibi canım nasıl nasıl tatlılar yemek, colalar içmek istiyor ki bunun tarifi yok yani! Neyse ki şeker yükleme testimiz de iyi çıktığına göre o kadar katı perhizlere gerek olmadığını düşünüyorum, bişeyler yediysem hemen gidip hareket etmeye yürümeye ve yediklerim kiloya dönüşmesin diye yakmaya çalışıyorum. Sonuçta ben de çok kilo aldığımın hareketlerimin şimdiden kısıtlandığının ve bundan sonra dikkat etmem gerektiğinin tabi ki farkındayım, elimden geleni yapmaya çalışıyorum daha napiiim! Hem ben yemiyorum ki oğluşum yiyor ;)))
