Ne zamandır düşünüyorum aslında sanırım doğumla beraber benim sinirlerimi de aldılar nedense daha sakinim aslında daha az mı sinirleniyorum bilemiyorum. Beni üzen, kıran, kızdıran bişey olduğunda gibip oğluş a sığınıp, ona sarılıyorum sımsıkı, kokluyorum... puff uçuveriyor herşey ne mutlu bana.... Annemin değerini daha çok anlıyorum...
Vee bununla beraber daha bi affedici oldum, daha kabullenici, insanlara anlam veremesem bile anlayışla karşılamayı öğrenmişim susuyorum, dinliyorum, söz gümüşse sükut altındır diyorum, susuyorum... Herşeyi ben bilirim, ben yaparım, diye bi sidik yarışım da yok ne güzel herkes mutlu ben de mutlu.... Hırs yok hırs! haa olmalımı? aslında yerine göre evet olmalıydı ama yok napiim!
İyi insanlar çıksın karşımıza, diye dua ediyorum hergece.... Hayırlısı Allahtan herzaman, herşeyde... Her geçen yıl daha bir insan sarrafı oluyorum. İnsanları her nasıllarsa öyle kabullenip, öyle seviyorum beni de öyle sevsinler istiyorum... Haksız yere eleştirmeden, sinsi gözlerle bakmasınlar istiyorum, yapanlardan da uzak durmayı yeğliyorum....
Her geçen yıl daha bir büyüyorum. Hele de son iki yıldır oğluşla beraber ne de çabuk büyüdük, karşılıklı ne çok şey öğrendik birbirimizden...Biletime hiçbir ikramiye isabet etmemesine rağmen hayatımızın, sağlığımızın, huzurumuzun, sağlıkla içilebilen bir bardak suyun bile değeri paha biçilemezmiş meğer.....
Herkes için mutlu birsürü yıl diliyorum.....
